گدا
خسته میوشم
ازین آدمک ها
آرام میگیرم
در گوشه ایی
بغض کرده ام
درست مثل همیشه
و تنهایی
زانوهایم را درآغوش کشیدم
سرمایی استخوان سوز
تا عمق قلبم را میسوزاند
آدمک ها یک به یک میگذرند
و نیم نگاهی
نیش خندی
و دور میشوند
دور تر و دورتر
و من در اندیشه فردایی تاریک
گذشته ایی روشن
و حالی خراب
به سنگ ریزه های کنار خیابان خیره شده ام...
مثل همان گدایی که ماه قبل از کنارش گذشتیم
اون روز سرد نبود
اما....
راستی آن گدا دیشب جان داد و مرد
و من امروز بدون تو
جای همان گدا نشسته ام....
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
